Deixan un camiño de palabras...

Eduardo Galeano e Günter Grass deixaron de escribir estes días.
Dous xenios da palabra, cada un ao seu xeito. Non esquezades ler unhas páxinas deles na súa memoria, en canto atopedes un oco.

"La justicia es como las serpientes,
solo muerde a los descalzos" (E. Galeano)

Eduardo Galeano naceu nunha familia de clase alta, con ascendencia en varios países tan dispares como Italia, España, Gales ou Alemaña. En vez de levar o que sería unha previsible vida acomodada, traballou desde moi novo en oficios variados como obreiro de fábrica, debuxante, pintor, mensaxeiro, mecanógrafo ou caixeiro de banco, ata rematar no xornalismo, profesión coa que seguiría toda a súa vida.
Dende aquí, recomendámosvos:
"El libro de los abrazos", deste lúcido ensaísta uruguaio, do que non se debe esquecer tampouco unha das súas grandes paixóns, o fútbol, do que era gran aficionado en xeral, e do Nacional de Montevideo (un dos dous grandes equipos uruguaios) en particular.
E tamén este artigo de El País, onde se recollen algúns dos seus pensamentos.

Por outra banda, Günter Grass pasará a historia como autor, entre moitas outras obras (máis información sobre a súa obra, aquí), de "O tambor de folla de lata", novela na que a través dos ollos dun neno se nos vai contando unha época da historia de Alemaña marcada por dous acontecementos de gran importancia: o ascenso e consolidación do nazismo e a Segunda Guerra Mundial. Neste enlace podedes ler o inicio da novela.

Ademais da súa obra literaria, co paso dos anos Günter Grass foise convertendo nun persoa polémica en Alemaña. Non tivo pelos na lingua á hora de opinar, e non escapaba de ningún tema, por delicado que este fose. Como mostra, queda aquí este artigo, tamen de El País.